The appellant was in the business of kebab fast food chain and was the registered owner of the trade mark "Kyros". The appellant had granted the sole and exclusive right to the franchisee to establish and operate the business in a designated area. In light of this, the Special Commissioners of Income Tax (`SCIT') found that the franchise fees received by the appellant from, inter alia, Pakistan, China and Indonesia were exempted from tax by virtue of para. 28 sch. 6 of the Income Tax Act 1967 (`the Act'). Further, having found that the foreign franchisees were independent and not related to the appellant, the SCIT held that all activities in respect of the agreements entered into with the foreign entities took place outside Malaysia. The SCIT thus allowed the appellant's appeal on the following issues, ie, (i) whether the payments (overseas) received under the franchise agreement entered by the appellant with foreign entities were exempted from tax under the Act; and (ii) whether the penalty imposed under s. 113(2) of the Act was correct in law. Dissatisfied with the decision of the SCIT, the respondent appealed to the High Court. However, the High Court decided in favour of the respondent but dismissed the respondent's appeal on the issue regarding the imposition of penalty on the appellant (`penalty'). Relying on the case of Chua Lip Kong v. Director-General of Inland Revenue (`Chua Lip Kong'), the appellant appealed to this court with the reasoning that the learned High Court Judge had interfered with the SCIT's finding of facts whereas the respondent cross appealed in relation to the issue on penalty. It was the appellant's submission that the finding of fact that the franchise was given outside of Malaysia was for the SCIT to decide.

Held (allowing appeal; dismissing respondent's cross-appeal with costs)

Per Hamid Sultan Abu Backer J delivering the judgment of the court:

(1) The finding of facts by a trial judge or tribunal or its like must be given utmost respect and interference on the finding of facts is only exercised in limited circumstances. It is also well settled that appeal is a rehearing of a case (ss. 29 and 69 of the Courts of Judicature Act 1964). However, when a court sits in its appellate jurisdiction and interferes in the finding of facts of a trier of facts, there is a duty and obligation to meticulously go through the pleadings, witnesses' evidence, notes of proceedings and the memorandum of appeal in full, and provide the grounds of judgment. (para 14)

(2) Three things must appear from the judgment of the court exercising its appellate jurisdiction, ie, (i) the court has applied its mind to reasons given by the trier of facts; (ii) the court's cognisance that the trier of facts had the advantage of seeing and hearing the witnesses, the benefit of which the appellate court do not have; and (iii) the court must give cogent reasons for disagreeing with the trier of facts. Further, when it relates to statutory appeals concerning the SCIT, the test for appellate interference is much stricter. (paras 5 & 14)

(3) Where the decision of the SCIT is appealed to the High Court by way of case stated, the burden lies on the appellant (ie, the Inland Revenue) to satisfy the court that the Special Commissioners' decision was based on the misconception of the law or their conclusion cannot be supported by the primary facts. Further, the conclusion on the mixed facts and law in this case was such that no reasonable Special Commissioners could have reached it if they had correctly directed themselves. (para 14)

(4) The appellate court generally recognises the special position of the Special Commissioners who are appointed under s. 98 of the Act. The Special Commissioners are expected to be specialised in the scope of the adjudication process they are entrusted with under the Act. In this case, the facts found by the Special Commissioners could not be assailed by the High Court and if it attempts to do so, it necessarily must take cognizance of the strict test laid down in Chua Lip Kong which referred to the case of Edwards v. Bairstow. As such, the finding of facts by the Special Commissioners did not warrant appellate interference by the High Court. Further, on the issue of penalty, the learned High Court Judge was right to sustain the decision of the Special Commissioners. (paras 14 & 15)

[Decision of the SCIT was reinstated.]

Bahasa Malaysia Translation Of Headnotes

Perayu telah menjalankan perniagaan makanan segera menjual kebab dan merupakan pemilik berdaftar cap dagang "Kyros". Perayu telah memberi hak eksklusif dan tersendiri kepada pemegang francais untuk menubuh dan mengendalikan perniagaan itu di suatu tempat tertentu. Berdasarkan ini, Pesuruhjaya Khas Cukai Pendapatan (`PKCP') mendapati bahawa fi francais yang diterima oleh perayu dari, antara lain, Pakistan, China dan Indonesia dikecualikan daripada bayaran cukai berdasarkan perenggan 28 jadual 6 Akta Cukai Pendapatan 1967 (`Akta'). Tambahan, setelah didapati bahawa pemegang francais luar negara adalah bebas dan tidak mempunyai hubungan dengan perayu, PKCP telah memutuskan bahawa segala aktiviti berkenaan perjanjian yang dimasuki dengan entiti luar negara telah bertempat di luar Malaysia. PKCP dengan itu membenarkan rayuan perayu berdasarkan isu-isu berikut, iaitu, (i) sama ada bayaran-bayaran (luar negara) yang diterima di bawah perjanjian francais yang dimasuki oleh perayu dengan entiti-entiti luar negara dikecualikan daripada cukai di bawah Akta; dan (ii) sama ada denda yang dikenakan di bawah s. 113(2) Akta adalah betul dari segi undang-undang. Tidak puas hati dengan keputusan PKCP, responden telah merayu ke Mahkamah Tinggi. Walau bagaimanapun, Mahkamah Tinggi telah membenarkan rayuan responden tetapi menolak rayuan responden berkenaan isu pengenaan denda ke atas perayu (`denda'). Bergantung kepada kes Chua Lip Kong v. Director-General of Inland Revenue (`Chua Lip Kong'), perayu merayu ke mahkamah ini dengan alasan bahawa yang arif Hakim Mahkamah Tinggi telah campur tangan dengan penemuan fakta PKCP manakala responden merayu balas berkenaan isu denda. Adalah hujahan perayu bahawa penemuan fakta bahawa francais telah diberi di luar Malaysia adalah untuk diputuskan oleh PKCP.

Diputuskan (membenarkan rayuan; menolak rayuan balas responden dengan kos)

Oleh Hamid Sultan Abu Backer H menyampaikan penghakiman mahkamah:

(1) Penemuan fakta oleh seorang hakim perbicaraan atau tribunal atau yang sama sepertinya mestilah diberi penghormatan dan campur tangan atas penemuan fakta hanya dilaksanakan dalam keadaan terhad. Adalah mantap bahawa rayuan merupakan pendengaran semula sesuatu kes (ss. 29 dan 69 Akta Mahkamah Kehakiman 1964). Walau bagaimanapun, apabila mahkamah bersidang dalam bidang kuasa rayuan dan campur tangan dalam penemuan fakta oleh pengadil fakta, terdapat tanggungjawab dan obligasi untuk meneliti secara terperinci pliding-pliding, keterangan saksi, nota prosiding dan memorandum rayuan secara penuh dan memberikan alasan penghakimannya.

(2) Tiga perkara perlu wujud dalam penghakiman mahkamah yang melaksanakan bidang kuasa rayuannya, iaitu, (i) mahkamah telah mengambilkira alasan-alasan yang diberi oleh pengadil fakta; (ii) perhatian mahkamah bahawa pengadil fakta mempunyai manfaat untuk melihat dan mendengar saksi-saksi, iaitu suatu manfaat yang tidak ada pada mahkamah rayuan; dan (iii) mahkamah mesti memberi alasan-alasan yang meyakinkan kerana tidak bersetuju dengan pengadil fakta. Tambahan, apabila ia bergantung kepada rayuan statutori berkenaan PKCP, ujian untuk campur tangan rayuan adalah lebih ketat.

(3) Di mana keputusan PKCP dirayu kepada Mahkamah Tinggi melalui kes yang dinyatakan, beban terletak atas perayu (iaitu Lembaga Hasil Dalam Negeri) untuk memuaskan mahkamah bahawa keputusan Pesuruhjaya Khas adalah berdasarkan ketidakpatuhan undang-undang atau pun alasan mereka tidak boleh disokong oleh fakta utama. Tambahan, alasan atas fakta tercampur dan undang-undang dalam kes ini adalah sebegitu di mana tiada Pesuruhjaya Khas yang munasabah akan mencapainya jika mereka telah mengarah diri dengan betul.

(4) Mahkamah rayuan secara amnya mengenali kedudukan khas Pesuruhjaya Khas yang dilantik di bawah s. 98 Akta. Pesuruhjaya Khas dijangka mengetahui skop proses penghakiman yang diamanahkan di bawah Akta. Dalam kes ini, fakta yang dijumpai oleh Pesuruhjaya Khas tidak boleh dibantah oleh Mahkamah Tinggi dan jika berbuat sedemikian, ia sepatutnya mengambil perhatian atas ujian ketat dalam Chua Lip Kong yang merujuk kepada kes Edwards v. Bairstow. Oleh itu, penemuan fakta oleh Pesuruhjaya Khas tidak memerlukan campur tangan rayuan oleh Mahkamah Tinggi. Tambahan, atas isu denda, yang arif Hakim Mahkamah Tinggi betul dalam mengekalkan keputusan Pesuruhjaya Khas.

[Keputusan PKCP dihidupkan semula.]

Case(s) referred to:

CH Pte Ltd v. Comptroller of Income Tax [1988] 1 MSTC 7,022 (refd)

Chua Lip Kong v. Director-General of Inland Revenue [1981] 1 LNS 157 PC (refd)

CIR v. Hang Seng Ltd [1990] STC 733 (refd)

Clarke v. Edinburgh Tramways Co [1919] SC 35 HL (dist)

Coghlan v. Cumberland [1898] 1 Ch 704 (refd)

Colgate Palmolive (M) Sdn Bhd v. Yap Kok Foong and Another Appeal [2001] 3 CLJ 9 CA (refd)

Commissioner of Inland Revenue (NZ) v. NV Philips' Gloeilampenfabrieken [1995] NZLR 868 (refd)

Commissioner of Inland Revenue v. Orion Caribbean Limited (in vol liq) [1997] HKRC 90-089 (refd)

Director-General of Inland Revenue v. Hypergrowth Sdn Bhd [2008] 4 CLJ 250 HC (refd)

Edwards v. Bairstow & Harrison 36 TC 207 (refd)

Ganthokoru Mangamma and Others v. Dulla Paidayya and Others AIR 1941 Madras 393 (refd)

Hari Shankar v. Rao Girdhari Lal AIR 1963 SC 698 (refd)

Hemantha Kumari Debi v. Jagindra Nath Roy Bahadun 10 CWN 630 (refd)

Lee Ing Chin & Ors v. Gan Yook Chin & Anor [2003] 2 CLJ 19 CA (dist)

Ngee Tai Shipping Sdn Bhd v. Ketua Pengarah Hasil Dalam Negeri [2007] 6 CLJ 724 HC (refd)

Office Park Development v. Ketua Pengarah Hasil Dalam Negeri [2011] 9 MLJ 479 HC (refd)

Watt (or Thomas) v. Thomas [1947] AC 484 (refd)

Yarrows v. Frowde Ltd [1934] 3 DLR 711 (refd)

Legislation referred to:

Courts of Judicature Act 1964, ss. 29, 69

Income Tax Act 1967, ss. 3, 12(1)(a), 98, 113(2)

Other source(s) referred to:

BN Bannerjee's, Law of Civil Appeals and Revisions, 4th edn (1994), p 723

Counsel:

For the appellant - Arjunan Subramaniam; M/s Shanker & Arjunan

For the respondent - Abu Tariq Jamaluddin (Marina Ibrahim with him); FCs

[Appeal from High Court, Kuala Lumpur; Suit No: R2-14-15-2011]

Reported by Kumitha Abd Majid

Pada 12 Februari 2008, Pegawai Serbuan Kementerian Perdagangan Dalam Negeri, Koperasi dan Kepenggunaan (`SP1') telah membuat serbuan ke atas sebuah rumah. Setelah gagal mendapat sebarang jawapan daripada penghuninya, SP1 telah memasuki rumah itu dengan memotong mangga pada gril pintu depan rumah. Selepas selesai memeriksa tingkat atas, SP1 telah terserempak dengan tertuduh (`OKT') dan OKT dikatakan kelihatan terkejut apabila SP1 memperkenalkan dirinya. Seorang lelaki lain, Ong, yang ketika ditemui berada di hujung pagar belakang rumah, telah ditahan untuk siasatan. Hasil pemeriksaan menunjukkan bahawa tiga buah bilik di tingkat bawah mengandungi cakera-cakera serbaguna digital (`DVD'), di mana terdapat DVD di atas rak, lantai dan ada yang telah diasingkan di dalam plastik. OKT telah dibicarakan atas pertuduhan memiliki, bagi apa-apa kegunaan selain daripada untuk kegunaan persendirian dan domestik, 3,300 salinan DVD yang merupakan satu kesalahan di bawah s. 41(1)(d) Akta Hakcipta 1987. Antara isu-isu untuk dipertimbangkan oleh mahkamah adalah mengenai: (i) milikan; (ii) DVD adalah untuk selain kegunaan persendirian dan domestik; (iii) DVD adalah salinan langgaran; dan (iv) karya DVD filem dituntut oleh tuan punya hakciptanya.

Diputuskan (mensabitkan OKT):

(1) Berdasarkan fakta kes, milikan, yang merangkumi unsur-unsur kawalan, jagaan dan pengetahuan telah berjaya dibuktikan secara terus atau langsung. Jumlah kuantiti DVD yang amat banyak, keadaan cakera-cakera tersebut yang di dalam bentuk tongkol serta plastik bagi membalut cakera, kesemuanya menjadi bukti bahawa DVD bukan untuk kegunaan domestik kerana tajuk-tajuk filem yang ditemui adalah serupa. Dengan itu, adalah tidak munasabah jika OKT tidak mengetahui tentang kewujudan DVD-DVD tersebut (Ong Ah Chuan v. PP; dirujuk). (perenggan 9-14)

(2) Mahkamah berpuas hati dengan keterangan Pegawai Uji Tayang yang mengatakan bahawa DVD barang kes merupakan DVD salinan langgaran selepas proses uji tayang dilakukan ke atas barang kes (Khoo Hi Chiang v. PP; dirujuk). (perenggan 11)

(3) Walaupun peruntukan s. 42 Akta Hakcipta 1987 yang terpakai dalam kes ini memerlukan keterangan afidavit atau akuan berkanun untuk bukti pemilikan, pengemukaan akuan berkanun yang menyertakan salinan asal DVD bagi setiap tajuk filem yang dilanggar hakciptanya adalah memadai sebagai bukti prima facie hakcipta. (perenggan 11)

(4) Mengambilkira kepentingan awam dan halkeadaan kes, hukuman 14 bulan penjara dari tarikh hukuman adalah memadai dan wajar dijatuhkan terhadap OKT.

Kes-kes yang dirujuk:

Balachandran v. PP [2005] 1 CLJ 85 FC (dirujuk)

Davies v. Director of Public Prosecutions [1954] 1 All ER 507 (dirujuk)

Khoo Hi Chiang v. PP & Another Case [1994] 2 CLJ 151 SC (dirujuk)

Leow Nghee Lim v. Regina [1955] 1 LNS 53 HC (dirujuk)

Looi Kow Chai & Anor v. PP [2003] 1 CLJ 734 CA (dirujuk)

Mat v. PP [1963] 1 LNS 82 HC (dirujuk)

Mohamad Radhi Yaakob v. PP [1991] 3 CLJ 2073; [1991] 1 CLJ (Rep) 311 SC (dirujuk)

Mustakin Hanafi lwn. PP [2010] 3 CLJ 293 CA (dirujuk)

Ong Ah Chuan v. PP & Another Appeal [1980] 1 LNS 181 PC (dirujuk)

Su Ah Ping v. PP [1979] 1 LNS 100 FC (dirujuk)

Perundangan yang dirujuk:

Copyright Act 1987, ss. 41(1)(i), (d), 42

Criminal Procedure Code, s. 294

Penal Code, s. 34

Counsel:

Bagi pihak pendakwaan - Fahirah Norjehan Mokhtar; TPR

Bagi pihak tertuduh - Hermes Media Putra Ibrahim; T/n Hermes & Co

Dilaporkan oleh Najib Tamby